Niecodzienne przeżycie│"Jest to sprawa ważna i pilna..."│"Oczekuję ciebie" - moja pielgrzymka misyjna do Polski│Wielki Plan Opatrzności Bożej

.

„Jest to sprawa ważna i pilna...” (fragment listu)

...Na pewno już mówiłem Panu przez telefon, ale jeszcze raz do tego wrócę – mam tu na myśli spotkanie z „Panią Wszystkich Narodów”.

Broszurkę „Obecny czas jest Naszym czasem” (patrz: Druk-Allegro) znalazłem w naszym kościele. Gdy wziąłem ją do ręki, zrobiło mi się gorąco a moje całe ciało zadrżało; usłyszałem wewnętrzny Głos: "Jest to sprawa ważna i pilna, musisz się tym zainteresować". Gdy przeczytałem razem z żoną, to zaraz zatelefonowałem do ks. Czesława Kujawy, kustosza Sanktuarium Matki Bożej Fatimskiej w Strzelcach i złożyłem zamówienie na 180 broszurek, razem z obrazkami. Ks. Kujawa powiadomił mnie, że moja prośba została już zrealizowana i że broszurki zostały już przesłane naszej rodzinie, przyjaciołom i znajomych w Polsce. Gdy rozmawiałem telefonicznie z kilkoma osobami z kraju, to wszyscy byli nimi zachwyceni. Chętnie przyłączyli się do wspólnej modlitwy o pokój na świecie...

Anthony & Maria Tarnowski, USA (10 lutego 2003 r.)

.

„Oczekuję ciebie!” – moja pielgrzymka misyjna do Polski

O tym, że mam kiedyś przyjechać do Polski z prelekcjami o Pani Wszystkich Narodów sygnalizowano mi listownie już od kilku miesięcy. Jednak były to, w moim mniemaniu, tylko plany, których realizacja pozostawała gdzieś w bliżej nieokreślonej przyszłości. Ostatnie prelekcje o naszej Niebieskiej Matce wygłosiłem  przed z górą dwoma laty i nic nie zapowiadało, że będę to czynić znowu. Już kiedyś sobie powiedziałem, że ograniczę się w szerzeniu JEJ Orędzi raczej do Internetu. Prostsze to i „ekonomiczniejsze". Siedzisz sobie w domu przy komputerze i piszesz, a inni na całym świecie czytają. Co za dobrodziejstwo techniki. Jednakże plany Bożej Opatrzności były inne, o czym wtedy jeszcze nie wiedziałem. Dlatego też, gdy pewnego dnia późnym wieczorem zadzwonił telefon i rozmówca – mój przyjaciel ks. dr Ryszard Ukleja, salezjanin, powiadomił mnie o „załatwieniu” dla mnie 6-ciu miejsc na prelekcje, byłem całkowicie zaskoczony, powiem więcej – absolutnie nieprzygotowany. A ponieważ z natury jestem „oportunistą”, stąd moją pierwszą, spontaniczną odpowiedzią było: „Nie jadę!” Bogu dzięki, że tych słów wtedy nie wypowiedziałem i że nasza rozmowa skończyła się jedynie na moim zwyczajnym „przyjęciu do wiadomości”. Po odłożeniu słuchawki też nic się nie zmieniło i mój wewnętrzny sprzeciw pozostał: „Matko Boża, proszę Cię, wybacz mi, ale jechać nie mogę. Ani samochodu, ani środków, a  bez narzędzi żadnej pracy wykonać się nie da”. Z takim przeświadczeniem i „spokojnym” sumieniem poszedłem spać. Nie minęło jednak kilka dni, gdy znowu zadzwonił telefon. Ks. Ryszard powiadomił mnie, że nie będzie 6 ale 7 prelekcji i że wszystko rozpocznie się wcześniej, już za dwa tygodnie, w pierwszą sobotę miesiąca i że oczekuje mnie w piątek: „Oczekuję Pana!”. W tym wszystkim było najdziwniejsze to, że nikt mnie nie pytał o zdanie: czy mam czas, czy jestem zdrów, czy sobie poradzę i czy mam czym przyjechać, i za co kupić benzynę. Ot tak po prostu: „Oczekuję Pana!” Cóż było robić? Zwłaszcza, że bardzo powoli do mojej świadomości zaczęła docierać myśl, że... to nie ksiądz, ale ONA mnie wzywa, a jeśli ONA to: „Mów PANI-MATKO, Twój syn słucha”. Zacząłem więc swoje przygotowania. Powyciągałem z piwnicy zakurzony sprzęt i wyjąłem z szafy JEJ Cudowny („prelekcyjny”) Obraz, przygotowałem broszury i materiały, i wszystko złożyłem na środku pokoju. Formalnie rzecz biorąc byłem więc do wyjazdu przygotowany, choć nadal brakowało mi „najważniejszego” – pieniędzy na podróż i samochodu: „Moja kochana niebieska MAMO, dobrze wiesz, że nie stać mnie na sfinansowanie tej podróży, uczyń coś, proszę!” W swoim wnętrzu usłyszałem: „Zwróć się o pomoc do tych, którzy Mnie kochają”. Jeszcze tego samego wieczoru zasiadłem do biurka i napisałem 10 listów. Na „cud Boży dzisiaj” nie trzeba było długo czekać. Dzięki hojności moich Sióstr i Braci w Chrystusie, na dzień przed planowanym wyjazdem miałem już wystarczającą ilość środków. Jednakże nadal brakowało mi samochodu. "MAMO kochana, jutro wyjazd, skąd ja go wezmę?” „Zwróć się do B..., on tobie pomoże”. Z drżeniem w sercu wykręciłem numer. Mój przyjaciel z cierpliwością wysłuchał mojej długiej „żebraczej” relacji o sytuacji (bez wyjścia) w jakiej się znalazłem i powiedział: „Dopiero co pożyczyłem komuś mojego Mercedesa i ten ktoś go rozbił. Naprawa kosztowała mnie dużo pieniędzy. Przyrzekłem sobie, że już nigdy nikomu swojego samochodu nie pożyczę”. Panie Boże, i co teraz? Wszystko stracone – przebiegło jak błyskawica przez moją głowę... „Ależ tam na mnie czekają, wszystko zostało już omówione i zaplanowane” – żebrałem dalej. „Nic na to nie poradzę... jeśli chcesz, możesz wziąć Hondę mojej żony". ("O Boże, dzięki Ci!”). "Ale czy ja się tym małym samochodem z tym wszystkim zabiorę? Ten cały sprzęt i materiały?" – pytałem. „Jak się nie zabierzesz, to połowę zostawisz. Jutro możesz odebrać samochód”. Rozmowa skończona. Z jednej strony dziękowałem Bożej Opatrzności za ten pozytywny obrót sprawy, z drugiej zaś, po ludzku, do końca zadowolony nie byłem. Mercedesem byłoby wygodniej i szybciej, i wszystko zdołałbym ze sobą zabrać, a tą małą Hondą... W swoim wnętrzu usłyszałem: „Tam, gdzie Ja ciebie posyłam, Mercedesem jechać nie możesz. Byłbyś niewiarygodny”. „MAMO moja, święta prawda, dziękuję Ci!”

W taki oto sposób, w piątek, na dzień przed moją pierwszą prelekcją byłem już z żoną w Polsce. Nawet wszystko się do samochodu zmieściło i nic nie musiałem zostawiać. Po raz kolejny przekonałem się, że dla Boga nie ma rzeczy niemożliwych. Jeśli nasz Niebieski Ojciec coś postanowi, wszelkie przeszkody zostaną w cudowny sposób usunięte i Jego święta Wola zawsze się wypełni – jednakże pod jednym warunkiem, że powiesz Mu, jak Maryja, „fiat” – Niech się stanie.

Nasza pielgrzymka misyjna po Polsce trwała 7 dni. Dzień po dniu prelekcja, za każdym razem w innym kościele i pośród innych Sióstr i Braci. Przy czym zawsze towarzyszył nam ks. Ryszard. Co za łaska być tak blisko jego czcigodnych, wyświęconych dłoni i jego gorącego kapłańskiego serca!

Wszędzie spotykaliśmy się z życzliwością i otwarciem na JEJ słowa. To się czuło. Gdy mówiłem do zgromadzonych, z konieczności zwrócony plecami do ołtarza, wydawało mi się, że jestem w JEGO ramionach, jak dziecko na kolanach Ojca... opowiadające o Matce. Przy tym zatracałem poczucie istnienia mojej osoby. Miałem wrażenie, że pozostał ze mnie jedynie głos. Czułem się jakby pudłem jakiegoś instrumentu, na którym grał Ktoś inny, tym piękniej i donośniej, im większe było otwarcie słuchaczy, które dokładnie (tak mi się zdawało) „widziałem” – oczami duszy. Zaprawdę, Polska jest jeszcze oazą wiary, choć i tutaj odwieczny przeciwnik Boga i człowieka szaleje i pożera, co tylko pożreć zdoła. Jednak mimo to dogłębnie wierzę, że moja kochana Ojczyzna się ostanie. Skąd ta pewność? Bo jest Maryjna... jest w JEJ świętych dłoniach, z których nikt jej wyrwać nie zdoła. A poza tym oni tam są jeszcze w stanie, nie tylko że rozpoznać Głos swojej MATKI, ale także dać posłuch JEJ słowom – dla dobra swego i świata całego. Dlatego też już dzisiaj szykuję się do kolejnej pielgrzymki – do Polski, do mojej ukochanej Ojczyzny. Jak tylko usłyszę: „Oczekuję ciebie!” natychmiast wyruszam i nikt ani nic mnie zatrzymać nie zdoła.

Chwała Tobie PANIE i Tobie nasza PANI-MATKO za wszystko!

W. Wojciechowski (grudzień, 2004)

Uwaga!

Zachęcam bardzo serdecznie do nadsyłania kolejnych świadectw, mających związek z Panią Wszystkich Narodów.

.

.

.

.

.