Pani Narodów

Wśród tytułów, jakimi chrześcijanie wzywają pomocy Matki Bożej, znajduje się wezwanie skierowane do Maryi jako Pani Narodów. Wskazuje ono na Matkę Jezusa już nie tylko jako na Opiekunkę i Przewodniczkę poszczególnych ludzi, ale całych społeczeństw, narodów i ludzkości. Tytuł ten ma potrójne uzasadnienie: argumentację teologiczną, wypowiedzi papieskie oraz Maryjne objawienia.

Przesłanki teologiczne

W biblijnych obrazach, jakie Kościół odnosi do Maryi, znajdują się również takie, w których Maryja stanowi niejako „podmiot zbiorowy”. Kiedy na przykład mówimy o Niej jako o „Córze Syjonu” (albo odnosimy do Niej symbol góry Syjon), wskazujemy na Maryję jako na uosobienie społeczności wierzących. To w Niej ludzkość osiąga swoją doskonałość, to Ona jest reprezentantem rodzaju ludzkiego przed Bogiem. Cytowany obraz ma wyraźny wydźwięk narodowy - Maryja uosabia przede wszystkim naród żydowski oraz społeczność, która jest „nowym narodem” - Kościół. Obraz ten ma swe korzenie w scenie Zwiastowania, w której Matka Najświętsza wypowiada swe „fiat” w imieniu nie tylko własnym, ale całej ludzkości: wszystkich pokoleń, języków, ludów i narodów. „Maryja przez swe posłuszeństwo stała się przyczyną zbawienia dla siebie i całej ludzkości” - naucza św. Ireneusz. Jest Ona „przeobrazicielką rodzaju ludzkiego” - dodaje św. Ludwik.

Słowa Ojca Świętego

Dla Jana Pawła II Maryja jest nie tylko Matką poszczególnych uczniów Chrystusa, ale i Panią poszczególnych narodów, zwłaszcza tych, które najbardziej odeszły od Boga. W konsekwencji w wielu papieskich aktach zawierzenia i modlitwach pojawia się słowo „naród”. Jan Paweł II nie tylko zawierza Matce Bożej każdy z narodów, które odwiedza w swych pielgrzymkach i w ten sposób czyni Maryję Panią Meksyku, Argentyny, Irlandii..., ale też oddaje w opiekę Matce Najświętszej narody świata w ogólności, a najbardziej te, które - jak mówił do Maryi w akcie zawierzenia w Fatimie - „stanowiły przedmiot Twej szczególnej miłości i troski”. Poświęca Jej „te narody, które tego najbardziej potrzebują”. Poświęca, to znaczy czyni Maryję ich Panią! Tym samym Kościół wyznacza niejako Matce Bożej nową funkcję: opiekę nad narodami. Oznacza to również, że przed Bogiem ważni są nie tylko poszczególni ludzie; Bóg chce, aby świat zachował swoje piękno wielonarodowości i wszedł do Królestwa jako „świat ludów i narodów”. Maryja, której Bóg zlecił kierowanie ludzkości ku niebu, staje się tym samym opiekunką i strażniczką narodowych tożsamości. Właśnie na tę rolę Maryi wskazuje nauczanie Ojca Swiętego.

Mowi o tym sama Maryja

Jan Paweł II podsumowując treść objawień w Fatimie, stwierdził, że „Matka Chrystusa wzywa nas do włączenia się w akt zawierzenia, przez który świat, ludzkość jako całość, narody i każda poszczegółna jednostka zostają przedstawieni Odwiecznemu Ojcu.”

W ten sposób nawiązał do słów Maryi wypowiedzianych w czasie objawień w 1917 r., w których była mowa o narodzie rosyjskim oraz portugalskim i które zawierały ostrzeżenie, że jeśli świat nie posłucha Jej wezwania „wiele narodów zginie”. To właśnie w odpowiedzi na objawienia fatimskie Portugalia poświęciła się Maryi jako naród w 1929 r., a w 1946 to samo uczynił naród polski.

Troska o poszczególne narody świata musi bardzo leżeć Maryi na sercu, skoro podczas objawień w Amsterdamie w 1945 r. nazwała siebie „Panią Wszystkich Narodów”. Przed czterema laty Kościół zaaprobował ten tytuł i zezwolił na publiczną cześć „Pani Wszystkich Narodów”.

Konstanty Osiński

„Z Niepokalaną”, Nr 2/22/2000, str. 14

.

.

.

.

.

.